Fehmi Koru*
Her demokratik ülkede iktidar da vardır, muhalefet de. Demokrasilerde iktidar partiler ortasında sarfiyat gelir; bugünün iktidarı yarın muhalefete düşebildiği üzere, muhalefeti de bir bakmışsınız iktidar oluvermiş…
İktidar demokrasilerde hizmet yeridir.
‘Ateşten gömlek’ dense yeridir iktidara…
İmkanların ister istemez hudutlu, buna karşılık taleplerin alabildiğine bol olduğu ortamlarda, ateşten gömleği giymek bahadır insanların işidir.
Bizde günümüz iktidarı yiğit insanlara sahip.
Öyle olmalı ki, 20 yılı aşkın müddettir ülkeyi yönetenler, bu vazifesi ilanihaye sürdürmek istediklerini aşikâr ediyorlar. Yanı başımızda savaşlar var, bütün ekonomileri etkileyen bir büyük afet halinde salgın yaşandı, içeride sıkıntılar bir sarmal halinde herkesi tesirler boyutlarda ve bu türlü bir iç ve dış ortamda, iktidarda bulunanlar, bir ifadeyle ‘beş yıl daha’ ve ancak niyet olarak 2070’lere kadar ülkeyi kendileri yönetmek istiyor.
Ülke muhalefeti de iktidar sahiplerinden daha az yavuz değil; onlar da mevcut idare takımının bir an evvel yerini kendilerine bırakmasını arzuluyor ve bunun için her geçen gün artan dozda önemli bir kampanya yürütüyor.
Muhalefet de, iktidara geldiğinde içte ve dışta dev sıkıntılarla baş etmek gerekeceğini bildiği halde, o dev yükün altına girmekte ivedi ediyor.
Sorunların ne kadar çetrefil olduğunu düzgünce görebilmek için ekonomik göstergeleri ve onları etkileyen ögeleri sayılar halinde vermeme herhalde gerek yok; bundan bu türlü iktidarda kim, hangi parti bulunursa bulunsun, geceli-gündüzlü çalışsalar ve imkanları zorlasalar bile, geniş kitleleri mutlu edecek bir muvaffakiyet göstermeleri çok güç.
Hemen seçimin sonraki günü alınması gerekecek kaçınılması imkansız önlemler geniş kitlelerin canını sıkacaktır.
İşin tuhafı, biraz aklı başında olan herkes, ‘geniş kitleler’ diye isimlendirdiğim insanların büyük kısmı de, bu durumun farkında. Vaatlerin birçoklarının -belki de hiçbirinin- yerine gelemeyeceğini, buna karşılık kampanyalar sırasında hiç kelamı edilmeyen lakin seçim sonrası alınacak keskin önlemlerle canlarının yanacağını bilmeyen herhalde pek azdır.
Lay lay lom şekli bir idare beklemiyor ülkeyi; o günler epey geride kaldı. Önümüzdeki günlerde can sıkıcı kararlar alınmak zorunda kalınacak.
Hadi yazının burasında şaşırdığım bir noktayı belirteyim: Siyasi hayat içerisinde yer alan bireyler ile onların mensup oldukları yahut idaresinde bulundukları partiler ortasında, benim bu yazıda buraya kadar çizmeye çalıştığım tabloyu göz önünde bulundurup acıtacak gerçekleri toplumla paylaşarak zora talip olduklarını tabir eden yok.
Winston Churchill, savaşın -sonradan ‘İkinci Dünya Savaşı’ adını alacak tarihin en kanlı savaşının- bir modülü haline dönüşmüş ülkesinde -İngiltere’de- başbakanlık misyonunu devraldığı 13 Mayıs 1940 tarihinde, halk kendisinden morallerini yükseltecek parlak vaatler beklerken, “Sizlere acı, kan, ter ve gözyaşı vaat ediyorum” cümlesiyle ünlenen bir konuşma yapmıştı.
İşte o vaat yerine geldi. İngiliz halkının vahşet topuna dönüşmüş Alman saldırganlığı altında kanı döküldü, küçüklü-büyüklü İngilizler acı çekti, gözyaşı döktü, yöneticiler de geceli-gündüzlü çalışarak ter attı…
Churchill başbakan olur olmaz parlamentoda yaptığı hitapta vaat ettiklerini yaşattı kendi halkına ve lakin o uğraş İngiltere’nin savaştan galibiyetle çıkmasını sağladı.
Reklam
Sonucu da belirtmezsem olmaz: Savaştan ülkesini zaferle çıkaran Churchill ve partisi, savaştan çabucak sonra -1945 yılında- yapılan birinci seçimde iktidarı kaybetti.
Yazımın en başında, iktidar denilen devleti yönetme misyonunun, demokrasilerde partiler ortasında geçişli olduğunu, bugün iktidarda bulunanların yarın muhalefete düşebileceklerini, buna karşılık bugünün muhalefetinin yarın iktidara gelebileceğini belirtmiştim.
İngiltere ve Churchill örneğinde olduğu gibi…
Bugünün Türkiyesi’nin o periyodun İngilteresi’nden pek az farkı var.
Şartlar ziyadesiyle benziyor.
Tek benzemeyen, siyasalların halkla gerçekleri paylaşma üslubu.
Halkımız, kendileriyle ülkenin baş başa kaldığı önemli problemleri paylaşan, yönetime kim-hangi parti gelirse gelsin karşı karşıya kalınacak sıkıntıların üstesinden gelebilmek için herkesten fedakarlıklara katlanma özverisi bekleyeceğini şimdiden beyan eden bir siyasi takım karşısına çıkıp oy istese, ona iktidar olma bahtını verir mi?
Bu soruyu önemli ciddi soruyorum.
Verir mi?
Yoksa, gerçek olmadığını, yaşanan gerçekliklerle çeliştiğini bildiği halde, boş sözleri vaat olarak kendilerine sıralayan partiler ortasında bunu en inanılır halde yapanı mı iktidarda görmeyi tercih eder?
Bile bile.
Galiba bu sefer da o denli olacak.
Son 50 yıl boyunca daima olduğu gibi…
Elinde ‘Koskotas dosyaları’ adını verdiği ve içerisinde seçildiğinde hesabını soracağı büyük yolsuzlukların ispatları bulunduğunu söylediği bir belgeyi tutarak propagandasını yürüten bir başkan ile partisini iktidara taşımıştı halkımız…
Seçimden sonra o belge bir kere bile hatırlanmadı, hatırlatılmadı.
‘İki anahtar’ vaadi de, yani kendilerine bir mesken ile bir araba sahibi olma hayali satılması da, halkımızın güzeline gitmişti bir devir; o sayede kazanılan iktidarın akabinde tarihin en önemli ekonomik sorunlu günleri gelmişti.
Bugünler yeniden çift taraflı vaatlere muhatabız; sandıktan çıkacak iktidarın sunacağı yarın, geçmişte yaşananların tekrarı olmayacak mı?
Olmamasını diliyorum.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.